Kurban, tarih boyunca çeşitli kültürlerde uygulanan bir ibadet şeklidir. Bunun yanı sıra kurban, Allah’ın birliğine inanan ve dünya çapında tanınan Yahudi, Hristiyan ve Müslüman dinlerinde her imanlının temel inançlarından birini oluşturur.

Yahudilerin inancında kurban kesmenin gereği insanın günahıdır. Her gün kesilen kurbanlar günahların bağışlanmasını sağlamak içindir. (Nedense Yahudiler eski tarihlerinde olduğu kadar artık hayvan kesimi uygulamazlar). Hristiyanların kurban anlayışı Yahudilerinkinden kaynaklandığından onunla ortak yönleri vardır. Ancak Hristiyanlar, “Fısıh” diye tanınan Yahudilerin kurban bayramındaki ruhsal amacın İsa Mesih’in gelişiyle tamamlandığına inanırlar. Bu nedenle hayvanların kurban edilmesine son vermişlerdir. Müslümanlıktaysa, kurban dinin gereği olduğundan hayvanların kesilmesi sürdürülmektedir.

Müslümanlardan bazıları, kurban kesilmesinin günahların affolunması için değil, Allah’ın verdiği nimetlere şükretmek için yapıldığını ileri sürerler. Bu da çok rastlanan bir fikir olmakla birlikte yazılı öğretilere ters gelmektedir. “Kurban kanının ilk damlasının yere düşmesinde kurban sahibi affolunur.” (Bkz. Kurban ve Faziletleri, Feridun Yılmaz Yüceler, basım 1985, Türkiye Diyanet Vakfı Dizgi Tesisleri, s. 10). “Kurbanlarınızı büyük ediniz. Onlar sıratta bineklerinizdir.” (Yüceler, s. 12). “Kim sevabını kastederek ve arzulayarak kurban keserse: O kurban sahibini cehennem ateşinden saklar.” (Yüceler, s. 11). Bu öğreti, kurban kesmekle günahların bağışlanacağı ve kişinin cennete gideceği ümidini dile getirir.

İncil ise, hayvan kanının akıtılmasıyla günahların affolunma yolunun simgelendiğini öğretir. Hayvan kanı ancak simge niteliğini taşıdığından günahların bağışlanmasını sağlayamaz. Allah’ın, Halil İbrahim’in oğlunun yerine verdiği koç gelecek olan kurbanın bir simgesiydi.

Hayvanların özde kutsal olmaları söz konusu olamaz. Özde kutsal olan tek varlık Allah’tır. Bir de ruhsal yönden O’nun benzerliğinde yaratılan günahsız insan kutsal sayılabilir. (“Benzerlik” denince insanın fiziksel anlamda değil, ruhsal niteliklerinde Allah’a benzeyerek yaratıldığı vurgulanır). Kesilen hayvanın simgelediği kurbanın kutsal olması şarttır. Allah bunun nasıl gerçekleşeceğini İbrahim’e, oğlunun canına kıymasını buyurmakla açıkladı. Bu buyruk boş ve anlamsız değildi. Allah bununla gelecek bir çağda ne yapacağını, simge niteliğinde, imanımızın atası İbrahim’e gösterdi.

İbrahim, büyük iman ve Allah sevgisiyle kendi canı olan oğlunu Allah’a vermeye nasıl hazır idiyse, Allah da dünyanın günahını kaldırmak için birini vermeye hazırdı. İbrahim’in oğlu nasıl kendi soyu idiyse, gelecek kişi de İbrahim’in soyundan olacaktı. Koç nasıl İbrahim’den gelmeyip Allah tarafından verildiyse, gelecek olan bu kişi de Allah tarafından verilecekti.

Gerçekten, İbrahim’in dağın tepesinde oğlunu feda etmek için bıçağı indirmek üzereyken Allah tarafından durdurulması harika ve dikkat çekici bir olaydır. Ama Allah’ın ileri bir tarihte yaptığı, bu olayla simgelenen iş çok daha mükemmel ve şaşırtıcıdır. Nasıl İbrahim’le ilgili olaya inanıyorsak, İsa Mesih’le ilgili olaya da inanmalıyız. Çünkü İbrahim’in inançla dolu hareketi ne kadar büyük de olsa yine bir insanın, Allah’ın sözüne itaat etmesiydi. Oysa İsa Mesih’in ölümü ve dirilişi Allah’ın insana yönelik hareketi, girişimiydi!

Allah, İbrahim’in sınırlı, insansal öyküsünün simgelediği gerçeği, İsa Mesih’in kurban edilmesiyle tüm çağlar ve sonsuzluk için yerine getirmiştir. İbrahim, oğlunu feda etmeye hazır olmasıyla Allah’ı ne denli çok sevdiğini gösterdi.

İsa Mesih, Musa’nın yaptığı gibi insanlığa şeriat getirmedi. Tam tersine, aynı şeriatın mükemmel ve zor buyruklarını yapmakta hep başarısızlık gösterip günahlılıklarını anlayan insanlara Allah’ın yüce merhametini, sevgisini ve adaletini açıkladı. İbrahim dağa çıkarken nasıl korkunç acı çektiyse, Allah da aynı şekilde kurtuluşumuz için İsa’yı ölüme verirken derin acı duydu. Elbette insan, Allah’ın kurtuluşumuz için böyle acı çektiğini düşünemez; “Böyle işe kimin aklı erer?” der. Ama insanın kavrama zayıflığı Allah için bir sorun mu olur? Allah bunu yapmaya karar vermişti. Allah’ın insana yönelik planı ve girişimiydi bu. Biz buna, aklımıza geldiğinden değil, Allah’ın onu yaptığı ve bize açıkladığı için inanıyoruz. Kutsal Kitap’ta şöyle yazılıdır: “Benim düşüncelerim sizin düşünceleriniz değil, sizin yollarınız benim yollarım değil, RAB diyor. Çünkü gökler nasıl yerden yüksekse, yollarım sizin yollarınızdan ve düşüncelerim sizin düşüncelerinizden öyle yüksektir.” (Yeşaya 55:8-9).

Bunlara inanıyor musunuz? İki olay zaten bağlantılıdır. Önceki olay ruhsal olan değil, doğal olandı; ruhsal olan İsa’yla gerçekleşti. “Birine inanırım, öbürünü önemsemem” denilemez. Üstelik İsa günahlarımızın affı için ölmediyse, Allah’ın İbrahim’e çocuğunu kesmesini buyurması ne anlama gelebilir?! Bütün Kutsal Yazılar’da Allah’ın bu kadar olağanüstü bir buyruğuna başka yerde rastlanmıyor. Allah bunu sadece İbrahim için mi, yoksa bütün insanlar için mi yaptı? Bütün insanlar için yaptığına inanırız. Bu nedenle bu olay Allah’tan büyük bir esinleme olarak kabul edilmelidir.

Kurban keserken elde etmek istediğimiz sonuç, İsa Mesih’in kurban edilmesiyle gerçekleşmiştir. Her çağda yaşayan insanlar için gerçekleşmiş olduğuna göre, neden Allah’ın rızasını kazanmak için hâlâ hayvan kesmeyi sürdürüyoruz? Elbette buna karşılık olarak “İbrahim’in Allah için yaptığını anmak, hatırlatmak ve simgelemek içindir” diyenler çıkar. Gerçi bu olayı anmak ve üzerinde düşünmek iyidir; bu olay sonsuzluklar boyunca anılacaktır. Çünkü Allah kurban kavramını sonsuzlaştırmıştır. Bu nedenle nasıl İbrahim’in kurban etmesi İsa’nın dünyaya gelişini önceden belirttiyse, İbrahim’in kurbanını andırmak için yapılan her kurban da Allah’ın İsa Mesih’le sunduğu bağışlamaya dikkat çeker. Günahlarımızın affı, sadece İsa Mesih’e ve akıtılan kanına iman etmemize dayanır. Çünkü kutsal olan hayvan değil, İsa Mesih’tir! İsa Mesih’in müjdesiyle kutsal olmaya çağrılan bizlerin günahlarının affolunmasına bir hayvanın kanı çok az gelir; sayısız hayvanın kanı olsa bile. Hayvan kanıyla affolunmak mantığa da ters düşer; hayvanda kutsallık bulunduğu anlamına gelirdi.

İbrahim dağa tırmanırken kendi kendine şunu sorduğunu sanırız: “Oğlumu kesmem isteniyor; nedeni ama ne olabilir?” Allah insanı öldürmek mi ister? Hayır, istemez. Allah yaratır ve yaşatır. Allah, İbrahim’e ve—peygamber olduğu için onun aracılığıyla—tüm insanlığa günah işlemenin ne kadar pahalıya mal olduğunu bildiriyordu. Türkçede “Namus insanın kanı pahasındadır” diye bir deyim vardır. Namussuzluk, insanın ahlak kurallarına karşı beslediği bağlılık duygusunu çiğnemek demektir. Allah’ın kendisiyle insanlığın arasına koyduğu kuralları vardır (eski İbranicedeki kullanılışa uygun olarak “kurallar” yerine “ahit” ya da “antlaşma” sözcüğünü koyabiliriz). Allah ile insanlar arasındaki antlaşma bağlılığı bozulmuş durumdadır. Bu antlaşmayı yenilemek için bir kan pahası vardır. Kutsal ve kusursuz bir kurbanın kanı gerekliydi.

İbrahim de günahlıydı, yetişkin oğlu da; hepimiz de… Kendimizi samimi bir şekilde gözden geçirirsek günahlı olduğumuzu kabul etmek zorunda değil miyiz? Kutsal Yasa’ya göre günahın cezası ölümdür. Allah bu olayla insanın—kim olursa olsun—ölüm cezasını hak ettiğini İbrahim’e ve bütün insanlara gösteriyordu. İstenen kurbanın çok sevdiği oğlu olmasının yanı sıra bu gerçek, İbrahim’in ta yüreğine işliyordu. Ama her insanı temsil eden genç, hak ettiği cezayı en sonunda yemedi. Allah onun yerine bir bedel verdi. “Bedel”, Türkiye’de kolaylıkla anlaşılan bir kavramdır. Örneğin bazıları, yapacakları askerlik yerine devlete para bedeli öder; bedel, askerlik görevini yapmış olmalarıyla eşdeğer sayılır. Oysa insanlığın günahlarının affolunmasının bedeli bir hayvanın kanı olamaz. (Hayvan, Allah’ın önünde insanla eşdeğer tutulabilir mi?) İbrahim’e verilen koç, dünyanın günahını ortadan kaldırabilecek değerdeki güçlü ve kutsal Kişi’yi ancak temsil ediyordu. Bu da İbrahim’in soyundan doğan İsa’dır.

Neden birçokları İsa’ya bağlanmaya ihtiyaç duymaz? Çünkü O’na değil, kurban ettikleri hayvanlara güvenirler. Doğal ve simgesel olaydan sonra gerçekleşen ruhsal olayın yerine öncekini koyarak Allah’ın insana esin tarihi geriletilircesine geçmişte kalanı tutarlar. Bizler sizi, yaratık olan ve kanında bizi günahlardan kurtaracak hiçbir özelliği bulunmayan hayvanlar yerine, yukarıdan gelen Kutsal Kurban ve Kurtarıcı olan İsa’ya iman etmeye davet ederiz. Bu davet kesinlikle herhangi bir ülke, dil, ırk, kültür, hatta bir “din” ile ilgili değildir. Bizler, Allah’ın İbrahim’in öyküsüyle insanlığa neyi bildirmek istediğini araştırarak Allah’ın verdiği son ve gerçek Kurban olan İsa’ya bağlandık.

İbrahim Allah’a öyle iman ediyordu ki, öz oğlunu kesseydi bile (çünkü bıçağı kaldırdığında ne olacağını bilemiyordu), yine de Allah’ın onu ölüler arasından dirilteceğine inanıyordu. Kutsal Kitap’ta şöyle yazılıdır: “İbrahim, iman ettiği Allah’ın—ölülere yaşam veren, var olmayanı varlığa çağıran Allah’ın—katında hepimizin babasıdır… Allah’ın, kendi vaadini yerine getirecek güçte olduğuna tümüyle güvendi. Bunun için aklanmış sayıldı.” (Romalılar 4:17, 21-22). Allah, İbrahim’in iman ettiği şeyi yaklaşık iki bin yıl sonra gerçekleştirdi. İsa Mesih’i ölümünden üç gün sonra dirilterek O’nu yüceliğe kavuşturmuştur. Kurtarıcımız ölü değil, yaşayan Kurtarıcı’dır! Her gün O’na güvenebiliriz. İsa’ya yalvaran herkes kurtulacaktır.

İmansızlığımız yüzünden İsa’nın bizim için sağladığı kurtuluştan yoksun kalırsak, bizi suçlayacak kişi İsa değil, Allah’ın Halili İbrahim’dir. Çünkü “İbrahim’in yaptığına inanıyoruz” dediğimiz hâlde, gerçekten İbrahim’in iman ettiğine inanmamış bulunuyoruz! Çünkü İbrahim, İsa doğmadan iki bin yıl önce, oğlunu kurban etme olayında Allah’ın insanlığa kutsal bir bedel sağlayacağını görmüş ve inanmıştı. Oysa bugün biz de bu kutsal bedel olan İsa hakkında bilgi almış durumdayız. İsa’dan iki bin yıl sonra, Allah’ın sağladığı kutsal bedeli imanla görüyor muyuz? İsa’ya inanmazsak başka hiçbir kurbanın O’nun yerine geçemeyeceğini bilmeliyiz.

Sorular:

1. Hangisi daha önemlidir: doğal olan mı, ruhsal olan mı? Simge mi yoksa gerçek mi? Hangisi sonra gelir: doğal olan mı, ruhsal olan mı? Cevabınızı açıklayınız.
2. Hayvan kanının bizi ruhsal yönden temizleyecek bir özelliği var mıdır? Kutsallık niteliği taşımayan kurbanın simge olmaktan başka bir faydası var mıdır? Buna ne dersiniz?
3. İsa bakire Meryem’den doğmuş, büyük mucizeler yapmış, eşsiz öğretilerde bulunmuştur ve dünyadaki yaşayışından iki bin yıl sonra tüm dünyada tanınmaktadır. Bunlara rağmen Türkiye’de İsa’dan az söz edilir. Bunu nasıl açıklayabiliriz?
4. İsa’nın gerçek ve son kurban olduğuna inanıyor musunuz? Cevabınız “evet”se neden evet, “hayır”sa neden hayır?

Yukarıdaki sorulara verdiğiniz cevapları ve varsa sorularınızı adresimize gönderiniz: www.Incil.de

Not: Bu yazıyı “Sağlam Temel”in iyi kalpli izniyle kullanıyoruz.

İsa Mesih dirilmiştir, şimdi diridir, yücelerde egemendir, yeniden gelişi çok  yakındır. O’nun bağlısı somut ve sağlam gönençtedir. Dirilip göklere giden Mesih günahlı insanı kurtarır; hem yeniliğe kavuşan, hem de sonsuz güvencesiyle dolan yaşamı gerçekleştirir. Durgun, durağan su birikintisine karşı coşkunlukla akan ırmak neyse, diri Mesih’e iman da töreci, biçimci, kalıplaşmış inanç karşısında öyledir. Tanrı’ya binlerce şükür. „İsa Mesih bizim suçlarımız için ölüme verildi ve doğruluğumuz için ölümden dirildi“ (Romalılar 4:25).

Günahsız canını günahlı insan yararına kurtulmalık olarak sunmaya, ölmeye ve yeniden dirilip kurtarıcımız olmaya gelen Mesih şunları söyledi: „Size önemle belirtirim: Yere düşüp de ölmeyen buğday tanesi tek başına kalır. Ama ölürse bol ürün getirir. Canını seven onu yitirir. Bu dünyada canını  hiçe sayan ise onu sonsuz yaşam için saklar… Canını kurtarmaya çalışan herkes onu yitirecektir; ama yitiren onu koruyacaktır“ (Yuhanna 12:24,25; Luka 17:33).

Çok iyi tanıdığın, sevdiğin, ilgilendiğin birinin öldüğünü, gömüldüğünü gördükten sonra üçüncü gün kendisini dipdiri olarak görsen, o seninle konuşsa oturup yemek yese, sana belirli görevler verse herhalde tepen uçar. Kuşkusuz, doğaüstü bir durumla karşılaşmakta olduğunu bilir, aklın düşüncen insan gücü ve yeterliliği ötesinde bir olguya giderdi. İsa Mesih’in öğrencileri böyle bir gelişimle yüzyüze geldiklerinde ilkin buna inanamadılar. Doğal bireyler olarak doğaötesi bir olayın önemini hemen kavrayamadılar, ama Rab İsa’yı yeniden görüşte O’nun dirildiğini anladılar, bunun peygamberlerce bildirildiğini anımsadılar.

Eski Antlaşma’da Tanrı esiniyle bildirilen peygamberlik sözlerinde, Mesih’in öleceği ve mezarında bırakılmayacağı defalarca belirtilmemiş miydi? İşte bunlardan birkaçı: „Çünkü sen canımı ölüler ülkesine, Kutsalın’ı da çürüme görmeye bırakmazsın… Çünkü bana karşı lütfun yücedir; canımı ölüler ülkesinin derinlerinden kurtardın… Ya RAB, canımı ölüler ülkesinden çıkardın; mezara inmeyeyim diye beni yaşattın… Ama Tanrı ölüler ülkesinin gücünden canımı kurtaracaktır; çünkü beni kabul edecektir… Ama O’nu
ezmek RABBE hoş göründü; O’nu eleme düşürdü; O’nun canı günah sunusu kılınınca soyunu görecek, yaşamının günlerini uzatacak ve RABBİN amacı O’nun elinde ilerleyecek. Canının emeği ürününü görerek doyacak. Doğru uşağım kendi bilgisiyle  birçoklarını  doğru  kılacak,  kötülüklerini  de  kendisi  yüklenecek… Ben ise bilirim ki, Kurtarıcım diridir ve sonunda toprağın üzerinde dikilecektir… Daha şimdiden, işte şahidim göklerdedir ve benim için şahadet eden yücelerdedir“  (Mezmur 16:10; 86:13; 30:3; 49:15; Yeşaya 53:10,11; Eyup 19:25; 16:19).
Peygamberler Rab İsa’nın erden bir kızdan, Beytlehem kasabasında doğacağını önceden bildirdi. Tıpkı bunun gibi, ölüler arasından dirileceğini de bildirdi. Doğuşunu gökyüzünde melekler ilahi sesleriyle kutladı. Dirilişini boş mezarın başında iki melek orayı ziyarete gelen kadınlara sordukları bir soruyla kanıtladı: „Diri olanı neden ölüler arasında arıyorsunuz?“ (Luka 24:5). Bunun gibi, göklere yükselen dirilmiş Mesih’in yeniden geleceğini iki melek, şaşkınlıkla göğe bakan öğrencilere açıkladı: „Sizin aranızdan göğe alınan bu İsa’nın göğe gittiğini nasıl gördünüzse, O öyle gelecektir“ (Habercilerin İşleri 1:11). Mesih göklerde günahlılar için aracılık etmektedir.

Tanrı Sözü’nde İsa’nın dirilişi ‚Ölülerin ilk turfandası diye betimlenir. Acımasız mezarın gücünü alt ederek dirilen kurtarıcı İsa Mesih, günahtan arıttığı insan yüreğine girerek onu kutsal Tanrı’yla barıştırır. İlerideyse onun ölü bedenini yepyeni bir bedenle diriltir. Bu müjdeyi yayan haberci Pavlos günün en aydın ve gelişmiş kenti olan Atina’ya gelince, düşünürlere İsa Mesih’in dirilişinden söz etti. Bu bilgin insanlar şaşırıp kaldı. Her savı her düşünceyi evirip çevirerek tartışan  aydın kişiler, İsa Mesih’in dirilişini hiç duymamıştı, O’nun ileride bütün ölüleri dirilteceğini de bilmiyordu. Diriliş doğaüstü Tanrı işidir, sadece doğaüstü kavramla ve anlayışla bilinebilir. Mucize’nin anlamı, ademoğullarını aciz bırakmaktır. Oğlu Mesih’i ölüler arasından dirilten yüce Tanrı ölümlü insanları aciz bıraktı, biz acizlere diriliş gücünü verdi.

Mesih inancının siyasetsiz, savaşsız, kılıçsız bir yöntemle yükselmesi, yeryüzünün her yanına yayılması tek açıklayışla anlatılabilir: O’nun bağlıları dirilen Rableri’ni gözle gördü, diriliş olgusunu tümden yeterli Tanrı kanıtı olarak tanıdı, O’nun Eski Antlaşma peygamberleri tarafından bildirilen kurtarıcı-hükümran Mesih olduğuna inandı ve bu kesin gerçeği her yanda herkese güvenle yaydı. İsa Mesih’in haça çakılışı tüm tarihin dönüş noktası, dirilişiyse aynı tarihin doruğudur.

Mesih’in dirilişine inanlıları da, O’na iman etmeyenler de tanıklık etti. İnanlıların tanıklığı pek çoktur. İman etmeyenlerin istemeye istemeye buna tanıklıkta bulunmasıysa eşit oranda ilginçtir. Yahudiler’in dinsel-ulusal kurulu Sanhedrin, mezarı beklemeye koyulan askerlerin dirilişe ilişkin tanıklığını kabul etmekten başka hiçbir şey yapamazdı. Bunu yalanlamanın uydurma yollarını kurnazlıkla düzenledi. Bundan başka, kendi aralarından biri olan, dincilikte herkesten ileride bulunan Tarsus’lu Saul, Mesih’in adına ve bağlılarına saldırmaktayken birgün yücede dirilmiş İsa Mesih’i gördü, buna tanıklık etmeye başladı. Bu gelişim tüm Sanhedrin’i sarsmış olmalı ki,  sözbirliğiyle Tarsus’lu Saul’u öldürmeyi kararlaştırdılar.
Dirilişin tarihsel gerçek olduğunu yalanlayabilecek güç ve yetki yoktur. Asıl yalanlanan kuşak buna iman etmeyenler, doğal düzeyden bir santim yukarıya, ruhsal aşamaya erişemeyenlerdir. İsa Mesih’in dirilişi olmadan insanlık tarihi can sıkıcı, ruh bıktırıcı, yarını korkutucu bir olaylar zinciri olmaktan ileriye gidemeyecekti. Tüm tarihe anlam veren, heyecan getiren, imansızları derin derin düşündüren tümleme İsa Mesih’in ölüler arasından dirilişidir. „Ama gerçekte Mesih ölüler arasından dirilmiştir; uyuyanların ilk ürünüdür O. Çünkü ölüm insan aracılığıyla geldi, ölülerin dirilmesi de insan aracılığıyla oldu. Çünkü nasıl tümü Adem’e bağlılık yüzünden öldüyse, tümü de Mesih’e bağlılık yüzünden yaşama getirilecektir“ (I Korintoslulara 15:20-22).

Mesih’in yeniden doğmuş bağlısına O’nun dirilişi ileride bilinebilecek bir gizem değil, şimdiyle ilgili olgudur. İnanlı her gün, her an dirilen Mesih’le paydaşlıktadır. Mesih dirilmemişse her şey boştur, aldatıcıdır: İman da, umut da, sonsuz güvenliği de, kilise topluluğu da, dirilişi bekleme de.. Vaiz’in bildirdiği gibi, „Her şey boşun boşu!“ Ama sevinçle coşalım, Mesih dirildi. O gerçekten dirildi. Şu anda kesin dirilikle yücelerde egemendir. İnanlı dirilip yücelere giden Mesih’ten Kutsal Ruh armağanını aldı. Mesih’in inanlılarına gönderdiği Kutsal Ruh, Paraklit’tir: (Avutucu). O şu anda gördüğümüz çalkantılı dünyada Mesih’in inanlısını destekliyor, inanlıyla birlikte hergün şu duayı yükseltiyor: „Amin. Gel ya Rab Isa!“

Mesih’ten başka hiç kimse kendi isteğiyle ölüler dünyasına gitmedi, ne de hiçbir kimse kendi gücü ve yeterliliğiyle ölüler dünyasından ayrılabildi. O’nun ölüler dünyasına gidişi ölümün korkunç zincirlerini koparmasıydı; oradan ayrılışı da kendisine iman eden her cana, ölüme karşı yengi kazanıldığını, ölümün yenik düştüğünü, ölüm yetkisinin sadece geçici olduğunu bildirmesiydi.

Kurtarıcı Mesih günahlarımız için ölmeye geldiğini, üçüncü gündeyse dirileceğini olaydan önce belirtti: „Bundan sonra İsa Yeruşalem’e gitmesinin, İhtiyarlar, başrahipler ve dinsel yorumcular elinde yoğun işkence çekmesinin, öldürülmesinin ve üçüncü gün dirilmesinin gerekli olduğunu öğretmeye başladı“ (Matta 16:21). Sarsıcı gelişimin yaklaştığını kavrayarak acıda çalkalanan öğrencilerini O şöyle avuttu: „Size önemle belirtirim ki, ağlayıp dövüneceksiniz, ama dünya sevinecektir. Üzüntü çekeceksiniz, ama üzüntünüz sevince dönüşecektir“ (Yuhanna 16:20).

Haça çakılışının an konusu olduğunu anlayan üzüntülü öğrencilerine İsa, „Şimdi beni gönderene gidiyorum“ diyerek onları yüreklendirdi: „Ama ben ölümden dirildikten sonra sizlerden önce Galile’de olacağım“ (Matta 26:32). O, Lazar adındaki bir arkadaşını diriltmeye gidiyordu. Ölünün ağlamakta olan kız kardeşi Marta’ya şu somut avuntu sözünü söyledi: „Diriliş ve yaşam Ben’im. Bana iman eden ölmüş olsa da yaşayacaktır. Yaşamakta olan herhangi bir kimse bana iman ederse sonsuzluk boyunca hiç ölmeyecektir“ (Yuhanna 11:25,26).

Mesih mezar başında, „Lazar, dışarı gel!“ dediği anda, dört gündür ölü olan o insanı diriltti.  Böylesi  görülmemiş  bir gelişim ne Mesih’e, ne de O’nun eylemlerine katlanabi len din adamlarını çileden çıkardı; İsa’yı da, Lazar’ı da öldürmeyi tasarladılar. Lazar belirli bir süre yaşadı, ama sonunda yine öldü. Son diriliş değildi bu.

Dirilen Rab İsa Mesih, kendi dirilişinin gücüyle inanlılarını ölümsüz sonsuza diriltecek, ölümün de mezarın da kıskıvrak bağlayan bukağısını paramparça edecek. „Beni gönderenin isteği, bana verdiklerinin hiçbirini yitirmemem, onu son gün diriltmemdir. Çünkü Babam’ın isteği, Oğul’u görüp O’na iman eden herkesin sonsuz yaşamı olmasıdır. Son gün onu ben dirilteceğim“ (Yuhanna 6:39,40). Bu parlak eylemde Baba’yla Oğul’un etkisi eşit ve kesindir. „Rab İsa’yı dirilten Tanrı’nın bizleri de İsa’yla birlikte diriltip, sizlerle bir arada önünde durduracağını biliyoruz“ (II Korintoslulara  4:14).

Rab İsa Mesih’in görkemli dirilişi karanlığı ışığa dönüştürdü. „Haftanın ilk günü erkenden daha ortalık karanlıkken…“ (Yuhanna 20:1). „Kadınlar taşı mezardan yuvarlanmış buldular… ansızın yanlarında göz kamaştırıcı parlaklıkta giysiler kuşanmış iki adam durdu“ (Luka 24:1-4). O haçta asılırken tüm ülkeyi karanlık kapladı; çünkü güneşi yaratan, günahlılar için ölüyordu. Ama bu karanlık ışığın görkemini haber vermekteydi. Günah, ölüm, cehennem.. Kötülük güçlerinin egemen kesildiği dünyamız. Mesih’in dirilişi: Gerçeğin yalanı alt ettiği  Tanrı eylemi ve yengisi..

Mezarı ziyarete gelen Meryem oranın boş olduğunu görünce şaşırdı; ağlamaya başladı. Dirilen İsa onun karşısındaydı. Meryem O’nun İsa olduğunu anlayamadı. Rab ona, „Ey Kadın niçin ağlıyorsun, kimi arıyorsun?“ diye sorunca o, „Öğretmen!“ diyerek dirilen Rabbe tapındı. Meryem’in içindeki karanlık o anda ışığa dönüştü. İsa öğrencilerini şu sözlerle yüreklendirmişti: „Bunları size söyledim; bendeki sevinci duyasınız ve içiniz sevinç dolsun diye“ (Yuhanna 15:11).

Mesih’in dirilişi hiç avutulamayan ölüm acısını sevince dönüştürdü: „Haftanın ilk günü -aynı gün akşamleyin- öğrenciler Yahudi yetkililerin korkusundan kapalı kapıların ardında toplanmışlardı. İsa oraya geldi, ortada durup onlara, ‚Üzerinize esenlik olsun‘ dedi. Sonra elleriyle böğrünü gösterdi. Öğrenciler Rabbi görünce sevinçle doldular“ (Yuhanna 20:19,20). „Sevinçten ve gelişine şaşmaktan bir türlü inanamıyorlardı. İsa, ‚Burada yiyecek bir şeyiniz var mı?‘ diye sordu… Onlar da kendisine tapınıp büyük sevinç içinde Yeruşalem’e döndüler ve sürekli olarak tapınakta Tanrı’yı yücelttiler“ (Luka 24:41,52,53). Aynı sevinç Mesih’e iman edip arıtılanın gönencidir.

Rab İsa’nın dirilişi geceyi gündüze, üzüntüyü sevince, korkuyu yürekliliğe, sallantıyı sağlam temele dönüştürdü. Dirilen Mesih kaygılı insan yaşamını en yüksek aşamalara çıkarabilen evrensel gücün kaynağıdır. Sen O’nun diriliş gücüyle yenilenmiş, bu sevinçle güvenliğe kavuşmuş biri misin? Haberci Pavlos gibi şu dileği seslendirmek istemez misin? „Tüm isteğim, Mesih’i ve dirilişinin gücünü bilmek, O’nun çekmiş olduğu işkenceleri paylaşmak, O’nun gibi olmaktır“ (Filippililer 3:10).

O görkemli olayı herkes duymuş olmalı. Geceleyin kırda koyunlarını otlatan çobanlar, karanlığın ansızın parlaklığa dönüştüğünü görerek küçük dillerini yutacak gibi oldular. „Rabbin meleği onlara göründü ve Rabbin görkemi çevrelerinde parladı. Büyük bir korkuyla sarsıldılar. Melek onlara, ‚Korkmayın‘ dedi, ‚Işte size tüm insanlığı ilgilendiren çok sevindirici Haber’i müjdeliyorum. Çünkü bugün size Davut’un kentinde bir kurtarıcı doğdu. Rab olan Mesih’tir O… Hayvan yemliğinde yatan, kundağa sarılı bir bebek bulacaksınız.‘ O anda, Tanrı’yı öven göksel bir topluluk, meleğin yanında belirip şöyle dedi: ‚En yücelerdeki Tanrı’ya yücelik, yeryüzünde O’nu hoşnut eden insanlara esenlik olsun!’“ (Luka 2:8-14). „Tanrısal Söz beden oldu, kayra ve gerçekle dolu olarak aramızda yaşadı“ (Yuhanna 1:14a).

„Melekler çobanlardan ayrılıp göğe çekilince, çobanlar birbirleriyle danışarak, ‚Haydi gelin‘ dediler, ‚Beytlehem’e varalım, Rabbin bize açıkladığı bu olayı görelim.‘ Koşarak varıp Meryem’i, Yusuf’u ve yemlikte yatan bebeği buldular. Olayı görünce çocuğa ilişkin kendilerine açıklanan haberi yaydılar. Tüm duyanlar çobanların anlattıklarına şaşıp kaldılar… Çobanlar kendilerine açıklandığı gibi duydukları, gördükleri her şey için Tanrı’yı yücelterek ve överek geri döndüler… Anne karnına düşmeden önce melek aracılığıyla bildirildiği gibi, O’na Isa adı verildi“ (Luka 2:15-21). „O, halkını günahlarından kurtaracak“ (Matta 1:21).

„İsa Kral Herodes’in zamanında, Yahudiye’nin Beytlehem kasabasında doğduğu sırada doğudan Yeruşalem’e gökbilimciler geldi. ‚Yahudiler’in yeni doğmuş Kralı nerede?‘ diye soruşturuyorlardı, ‚Çünkü O’nun yıldızını doğuda gördük ve kendi-sine tapınmaya geldik.‘ Gelgelelim Kral Herodes bunu duyunca sarsıldı. Onunla birlikte tüm Yeruşalem de sarsıldı. Herodes halkın tüm başrahiplerini, dinsel yo-rumcularını topladı ve onlara Mesih’in nerede doğacağını sordu. ‚Yahudiye Beytlehemi’nde‘ diye yanıtladılar, ‚Çünkü peygamber aracılığıyla şöyle yazılmış-tır: ‚Ey Yahudiye bölgesindeki Beytlehem! Yahuda yöneticileri arasında hiçbir ba-kımdan en önemsizi değilsin. Çünkü senden halkımı güdecek bir yönetici çıkacak’“ (Matta 2:1-6). „Hükümranların Hükümranı, Rablerin Rabbi“ (Vahiy 19:16).
„Gökbilimcilerin doğuda gördükleri yıldız önlerinden gidiyordu. Çocuğun bulunduğu yerin üzerine varınca orada durdu. Yıldızı görünce yoğun sevinç duydular. Eve girdiler, annesi Meryem’le çocuğu gördüler, yere kapanarak O’na tapındılar. Değerli şeylerle dolu olan sandığı açıp O’na armağanlar -altın, günlük ve mür- sundular. Gördükleri bir düşte Herodes’e dönmemeleri için uyarılınca başka bir yoldan ülkelerine döndüler“ (Matta 2:9-12).

„Yeruşalim’de Simeon adında bir adam vardı. Doğru ve tanrısayar biriydi. Halkın avunç bulacağı günü bekliyordu. Kutsal Ruh onun üzerindeydi. Rabbin Mesihi’ni görmeden ölmeyeceği Kutsal Ruh aracılığıyla kendisine bildirilmişti. Simeon Ruh yönetiminde tapınağa geldi. Anneyle baba, ruhsal yasanın gereğini uygulamak üzere çocuk İsa’yı tapınağa getirdiklerinde, Simeon O’nu kucağına aldı. Tanrı’yı yücelterek şunları söyledi: ‚Ey egemen Rab, verdiğin söz uyarınca, artık uşağını esenlikle bu yaşamdan ayırabilirsin. Çünkü gözlerim kurtarışını gördü. Tüm insanlığın önünde hazırladığın bu kurtarış uluslara Tanrı açıklamasını sağlayan Işık’tır.  Ve halkın İsrail’e yüceliktir’“ (Luka 2:25-32). „Dille  anlatılmaz  armağanı  için  Tanrı’ya  şükürler  olsun!“ (II Korintoslular 9:15). „Rabbimiz İsa Mesih aracılığıyla Tanrı’ya şükürler olsun!“ (Romalılar 7:25a).

Yaratan’ın o parlak yaratığı, Adem’le eşi Havva günah işleyince sonuç tümden sarsıcı oldu. Kurulu düzen güzelliğini, temizliğini, güvenliğini hep yitirdi. Barış mekanı olmaya yaratılan yeryuvarlağı barut fıçısına dönüştü. Kadının erkeğin baş özelliği başkaldırma, büyüklenme ve bencillik oldu. Bu savaş, çatışma ve kan akıtma ortamında Barış Başkanı’nın gelmesi gerekti. Tanrı Eden bahçesinde, günah eyleminin işlerliğe konulduğu yerde, Mesih’in gelişini haber veriyordu. O, bir kızdan doğacaktı. Tüm insanlığın kurtarıcısı elbette yaratık kuşaklarından gelemezdi. Bencil, çıkarcı insandan böyle bir hizmet beklenemezdi. Yaratan insanı baştanbaşa yoksul bir varlık olarak gördü, tanrısal eylemle onu zengin kılabileni gönderdi. Mesih yüce Tanrı’nın insanlığa parlak sunusudur.

Tavuk civcivlerini yutulmaktan kayırır. Çoban koyunlarını hırsızdan canavardan kayırır. Seven anne can pahasına yavrusunu ateşin içinden kurtarır. Kayıran kendi canını vermeyi göze alır. Hiçbir karşılık istemez. Yaratanın da Mesihi’ni göndererek, senin içindeki en köklü gereksinimi göksel zenginliğine yaraşır biçimde karşıladı. Budur Tanrı sevgisinin göstergesi, benzersiz kayrası.. Teşekkürle O’nu kabul etmek her canın boyun borcudur. İman orununda öncü olan çobanlar, gökbilimciler, yaşlı Simeon, Anna adındaki peygamber kadın aynı gönence seni de çağırıyor. Ve Mesih çağırıyor: „Ey bütün yorulanlar ve ağır yük altında yıprananlar! Bana gelin. Sizleri dinlendiririm… Canlarınıza dinlenme bulacaksınız“ (Matta 11:28,29). „Bana iman edenin içinden diri su ırmakları kaynaklanacaktır“ (Yuhanna 7:38). „Duyan herkes, ‚Gel!‘ desin. Susayan herkes gelsin“ (Vahiy 22:17).

Tanrı O’nun geleceğini Adem’le Havva’ya haber vermişti. Daha sonra İbrahim’e açıkladı. Yine Musa’nın ağzıyla tüm topluluğa duyurdu. Davut’a verilen bilgi Mezmurlar’da çağlar öncesi kutlandı. Peygamberler O’nun geleceğini somut bilgi olarak tanıttı. Bunlardan Mika O’nun öncesizliğini, Beytlehem’de doğacağını şu çarpıcı sözlerle anlattı: „Efrata’da olan Beytlehem! İsrail üzerine hükümran olacak kişi bana senden gelecek. O’nun çıkışı eski vakitten, öncesiz çağlardandır“ (Mika 5:2). Ve Tanrı’ca verilen sözün, çok öncelerden kesinleşen eylemin en sonunda gerçekleşmesi Kutsal Ruh’un yetkisiyle evrene açıklanıyor: „Vakit dolunca, Tanrı öz Oğlu’nu gönderdi“ (Galatyalılar 4:4). „Tanrı, Mesih’in kişiliğinde  tasarladığı isteminin gizini kıvançla bizlere belirtti“ (Efesoslular 1:9).

İnsan ve kurulu düzen tarihin doruğunu oluşturan gelişimi sabırsızlıkla beklemekteydi. Tanrı’ca saptanan insansal vaktin dolması gerekti. Tüm tarihte, öncelerden bildirilen bu Tanrı olayının gerçekleştiği andan daha kutlu bir zaman dönemi yoktur. Tanrı’nın her durumda vaadini tutan olduğu insan tarihi boyunca görülmüş, kanıtlanmıştır. Başlangıcı olmayan çağlardan bu yana Baba’yla birlikte olan öncesiz Oğul, erden kızdan insanlık ailesine katıldı, sevgiyle ademoğullarının acısına, gözyaşına ortak oldu. Evreni yaratan, insan oldu. Günahlı kişilere ruhsal yasayı veren, ruhsal yasaya bağımlı oldu. Böylesi şaşırtıcılıkla kendisini alçalttı O.

Din yasalarının, şeriatçılığın, her tür biçimciliğin yetersizliği düşünen kişiye Kutsal Söz’de açık açık anlatılır: „Çünkü bedenin gereksiz istekleri yüzünden, ruhsal yasanın güçsüzlükten ötürü yapamadığını Tanrı yaptı. Günahlı insan bedeni benzerliğinde ve günaha karşı sunu niteliğinde kendi Oğlu’nu göndererek insan bedeninde günahı yargıladı“ (Romalılar 8:3). Cansız şeriatın yapamadığını, öncesizlikten bu yana diri olan Mesih kutsal sunarak yaptı.

Günah köleliğinde olmayan, günahsız doğan, günahlılıktan yargılanmayan İsa, gü-nahlılık nedeniyle ölüme yargılı insan soyuyla özdeş oldu. Günahlılık dışında başka her ilişkide, her bağlılıkta insan soyuyla bir sayıldı. Tüm tanrıbilimde bundan daha somut ve kanıtlı bir olay düşünülemez. O Kutsal Gece’yle ilgili benzersiz öykü her insanı yeniler, Kurtarıcı’nın Evrensel Hükümran olarak yeniden gelişini müjdeler.
Bu görkemli olaydan yaklaşık 750 yıl önce Yeşaya peygamber Tanrı’nın bildirisini şöyle açıkladı: „Erden kız hamile kalacak ve bir Oğul doğuracak. Adını İmmanuel -Tanrı bizimle- koyacak… Bizlere bir çocuk doğdu, bize bir Oğul verildi. Başkanlık O’nun omuzları üstünde olacak; O’nun adı Şaşılacak Öğütçü, Güçlü Tanrı, Sonsuzluk Babası, Esenlik Başkanı denecek“ (Yeşaya 7:14; 9:6). Bu gerçekleşen peygamberlik sözü inananın kanıtı ve güvenidir.

Böyle bir doğum, doğa kurallarıyla çelişki oluşturuyordu. Tanrı’nın eylemleri doğasal yasaların ötesindedir. Erden kız Meryem’den bir hayvan ağılında doğdu, yemliğe yatırıldı O. Daha doğar doğmaz düşmanlıkla karşılaştı. Zamanın kralı Herodes O’nun kanına susadı. Bu nedenle, Yusuf, Meryem’le çocuğu alarak Mısır’a sığındı. Tüm yaşamında gittiği en ırak köşeydi bu. Kendi ülkesinde dar bir bölgede dolaştı. Ne yersel varlığı, ne de etkisi vardı. Hatırlı yakınları yoktu. On iki yaşında, tanrıbilimcilerle yaptığı bir söyleşi tümünün parmağını ağızlarında bıraktı.

Tarih boyu yeryuvarlağını, her kuşağı, her soyu etkileyen hizmeti üç yıl gibi kısa bir süreyi kapsadı. Eski Antlaşma döneminde birçok mucize görülmüştü; ama O’nun eylemleri bambaşka özellikteydi. Doğayı, doğa öğelerini dilediği gibi yönetti. Tek buyrukla kudurgan kasırgayı dinginliğe dönüştürdü, tarlada yürürcesine suların üstünde yürüdü, denizde hiç balık bulunmadığı zamanda balıkçılara bol balık tutturdu. Bir balığın karnındaki parayı gösterdi, bununla vergi borcunu ödetti. İki küçük balıkla, beş ekmekle binlerce insanı doyurdu, küfeler dolusu ekmek ve balık artığı evlere taşındı. Evden köpeği kovarcasına, bedenlerini cinler dolduran insanlardan cinleri kovdu. Toplumun tecrit ettiği cüzamlıları tümden pakladı, topluma geri verdi. Ölüyü mezardan çağırdı, diriler arasına kattı. Hiçbir kitap yazmadı. Ama sözlerini, işlerini, yaşamını anlatan Kutsal Kitap çağlar boyu en çok aranan ve özlenen Kitap oldu. Şu anda bu kitabı yasaklayan bazı ülkelere ne demeli? O’na ilişkin kitap ve yazılar çok yüksek bir dağ oluşturabilir. O’nu yücelten yapıtlar, ilahiler her yaralı yüreği sağlığa kavuşturur.

Savaşa karşıydı; ordusu silahı yoktu, asker çağıracak yetkisi de yoktu. Buna karşın yeterliğiyle orduları durdurdu, güçlülerin gücünü kırdı, sonsuzlara dek sürecek en etkin yengiyi sağladı. „Ben Gerçeğim“ diye konuştu. Bu sözden esinlenerek varlığa gelen kurumlar, üniversiteler yeryüzünü doldurdu. Temel öğretisi daima SEVGİ oldu. Ademoğullarını anlaşılmaz sevgiyle sevmesi, O’nu tüm insanlığın kurtarıcısı, yaşam vericisi, sonsuzluk sağlayıcısı kıldı. Kuşkusuz, bir günahlı olan sen de bu kayıran, kurtaran, kutsayan, sevgiden yararlanabilirsin. Yaşamın sonsuzun tüm gizi-gönenci Rab İsa Mesih’tedir. Hem de O’nun yeniden gelişi Tanrı gerçeğidir.

Muzipliğiyle bilinen bir oto makinistinin eline aynı yıldan, aynı boydan, aynı yapıdan iki eski otomobil geçer. Aklına bir buluş doğar: Parçalardan bir tek oto yapacak. Ama nasıl bir oto? Görülmedik bir araç. Dört tekerde; çift yönlü, çift motorlu, çift direksiyonlu ve iki ayrı sürücüsü var! Biri bir yöne, öteki öbür yöne yönelik. Nereden geldiği nereye gittiği bilinmeyen bir yadırgama örneği. Niceleri güldüren bu yönelimsiz araca benzeyen insan az değil. Ne varlığın dayanağı, ne anlamı, ne de amacı öğrenilmiş. Kiminin yaşamı güldürücü, kimininkiyse ağlatıcı.

Nereden geliyorum? Neden buradayım? Varlığım bir raslantı sonucu mu? Evrimin uzun zincirinde basit bir bakla mı? Bugün var yarın yok türünden bir rüya mı? Değilse, amaçlı bir atama mı? Kişiye çok ilginç bir soru doğrultulmakta: „Yaşamınız nedir ki? Çünkü bir süre görünen, az sonra görünmez olan buharsınız“ (Yakup 4:14). Davut Tanrı’ya içtenlikle seslenir: „Göklerine, parmaklarının işlerine, yerine koyduğun ayla yıldızlara bakınca, ‚İnsan nedir ki onu anasın?‘ dedim. ‚Ademoğlu nedir ki onunla ilgilenesin?’“ (Mezmur 8:3,4). Nicelerin varlığı düğümlerle kaplı.

Her yapıtın bir yapanı olduğu gibi, insanın da bilgin bir Yaratan’ı var. Kimisi evrim (evolüsyon) yoluyla geldiğine inanır, kimisi kader veya ruh sıçraması (yeni bedene girme) yoluyla, başkaları azıcık kan pıhtısıyla ya da bu sıradan ayrıntılı sonuçlama eylemleriyle oluştuğunu. Pek çok kişiyse konuya ilgisiz tutum takınır. Yarattığı insana yaşam soluğunu üfleyen Tanrı ona başka özelliklerini de verdi: Sonsuz boyu kalıcılık, yaratıcılık, yapıcılık, yararlılık, iyilik, sevecenlik, vb. O seni niçin yarattığını şu özlü sözle anlatır: „Yüceliğim için yarattığım, kendisine biçim verdiğim, evet, onu vücuda getirdiğim, adımla çağrılan her insan!“ (Yeşaya 43:7).

Sınırsız yetkisi kapsamında, bedeninle ruhunla kendisini yüceltmeni özlüyor. Varlığını anlamsız, amaçsız, önemsiz bir yaşam ortamında görmekteysen ya da kader kısmet varsayımlarıyla oynamaktaysan, Tanrı esiniyle verilen bilgiyi değerlendir, nereden ve niçin geldiğini, önemini, neden var olduğunu yolculuğunun şaka kaldırır yanı olmadığını bil. Bu gerçeği kavramaktan daha üstün yarar düşünülemez.

Sonsuzlar sonsuzu var olan Tanrı yeryüzünde sana da kısa bir süre atadı. Yarınını bilememenin bulutlarını çevrene saçtı, seni de herkes gibi değişim yaşamına koydu. Bu süre içinde neler yok! Başarısızlık, bozukluk, düzensizlik, işsizlik, zenginlik, düşmanlık, yalnızlık, hastalık, acı çekicilik, uykusuzluk ve en sonunda herkesi bağrına basan ölüm. Ne der Kutsal Söz: „İşte günlerimi bir karış ettin; yaşamım da Senin önünde bir hiç gibidir. Şüphe olabilir mi? Herkes bir gölge gibi yürür. Kuşkusuz, boşa çabalıyorlar. Ademoğlu mal biriktirir, ama onu kim toplayacak bilemez…Çünkü günlerim duman gibi yanmakta…Gece gündüz gözyaşlarım bana besi oldu“ (Mezmur 39:5,6; 102:3; 42:3). Budur yaşam özetlemesi.

Elverişsiz uğraşlarla boğuşursun. Göründükten sonra kaybolan buharsın. Belki sorarsın: Yeryüzüne doğmamın anlamı var mı? Tanrı’nın insana verdiği önem Kutsal Söz’de şöyle sıralanır: 1. Onu meleklerden biraz aşağı kıldın, 2. Yücelik ve onur tacını ona giydirdin, 3. Ellerinin işleri üzerine ona egemenlik verdin (Mezmur 8:5-8). Kurulu düzende bir atomcuktan küçüksün. Varlığın din, töre, görenek bağlantılarından daha önemli. Seni meleklerden azıcık geride yarattı O. Yaratan, Yaratık, Kurulu Düzen.. Özdeksel dünyayla ruhsal dünyanın sınırındasın. Fiziksel nesneleri kullanır, bir yandan da ruhsal değerleri ararsın. Yücelik ve onur tacı senindir. Yaratan’ın özel ilgi odağısın. Günahtan arıtılmış yaşam, şimdiden cennetin gönencindedir.

Belki yoksul bir ailede doğdun, belki de eğitim olanağı bulamadın, belki bir sürü acı ve ıstırapla boğuşmaktasın. Ya da hali vakti yerinde bir ailenin çocuğusun; paranı, zamanını, olanaklarını nasıl kullanabileceğini kestiremiyorsun. Dur anımsa! Yaşam gizi anlamsız kördöğüşü değil. Yaratan her varlığa kendi sevgisinden kaynaklanan ilgiyi gösterendir. İnsanı kurulu düzenin doruğunda tutan Tanrı onu benzeyişinde, öz niteliğinde yarattı. Eyub peygamberin sözleri niçin senin de yaşam ilken ve yöntemin olmasın? „Soluğun bende kaldıkça, Tanrı’nın Ruhu da burnumda oldukça, dudaklarım yalan söylemeyecek, dilim de aldatı kullanmayacak“ (Eyub 27:3,4).

Varlığının gizini düşünmeye başla. Yaşamının amacını bütünleyebiliyor musun? Günlerinden nasıl bir yararlılık çıkarabiliyorsun? İnsan kardeşini ne biçimde etkiliyorsun? Onun mutluluğuna mı ıstırabına mı, sevinmesine mi dövünmesine mi katkıda bulunuyorsun? Geride nasıl bir iz bırakıyorsun? Yaşamınla kimleri isteklendiriyorsun? Gelişinde hiçbir etkin yokken, çıkışında nasıl bir  etki bırakabileceksin? Bugünün, yarının parlak mı? Ya sonsuzun? Bu sorularla boğuşarak yeryuvarlağında bir konuk olmanın gizini tanıman gereklidir. Kutsal Söz’de düşünülmeye yaraşır bir anımsatma vurgulanır: “İçimizden hiç kimse kendisi için yaşamaz, kendisi için ölmez”(Romalılar 14:7). Tarihte salt İsa’dır bunu sergileyen: “…Beni seven ve benim için canını veren Tanrı Oğlu… O herkesin yararına öldü. Öyle ki yaşayanlar bundan böyle kendileri için değil, onların yararına ölüp dirilen için yaşasınlar” (Galatyalılar 2:20; II Korintoslular 5:15).

Kral-peygamber Davut’un oğullarından biri ağır suç işlemiş, kaçmış, başka ülkeye sığınmıştı. Davut onu bağışlayamıyordu. Kral’ın bir yakını Tekoa köyünden çok akıllı, anlayışlı, dilde yetenekli tanrısayar bir kadını barış uygulayıcısı olarak Kral’a gönderdi. Sıradan sayılan bu kadın öylesi bilgelikle konuştu ki, Davut’un duygusunu etkiledi, kararını değiştirdi. Akıllı kadın kocaman krala şu vurgulamayla evrensel ilkeyi anımsattı: „Hepimizin ölmesi kararlaştırılmıştır. Yere dökülen ve bir daha toplanamayan su gibiyiz. Ama Tanrı canı çekip almaz. Sürdüğü insan kendisinden ırağa atılmasın diye çözüm tasarımlar“ (II Samuel 14:14).

Yaşamın çetin sorunlarından, belki de en önde geleni sağlıklı, uyumlu insan ilişkilerini gerektiği gibi başarıya getirememektir. Kişi çoğu kez birini af edemez ya da kendisi af edilmez. Af edilmeyen insan kardeş aklın derininde sürgüne gönderilmiş biridir. Senin yaşamında da böyleleri bulunur herhalde. Ne var ki, bozukluklar zinciriyle sımsıkı bağlı ademoğlu Tanrı katından sürgünlüktedir. Sürgün kişi hergün her an sürgündedir. Nereye gideceği belirsiz, yaşam boyu hep sürgün..

Ama Tanrı sevgidir. Günahlının sonsuz boyu sürülmüş kalmasını değil, şaşırtıcı bir bağışlamalıkla kendi konutuna getirilmesini tasarladı. Nereye gidiyorsun? Suçu nedeniyle sürgün edilen, „Hiçbir yere!“ demekten başka ne diyebilir? Tekoalı bilgin kadının belirttiği gibi.. Yaratan herkesin kutsal yasaları çiğneyerek günlerini yıllarını hak edilmiş bir sürgünde geçirdiğini belirtmekte. Sen de kendi günahının neden olduğu sürgündesin. Buradan parlak sonuca ulaşamazsın.

Sürgün edilenin geri getirilmesi yüksek afla gerçekleşir. Tanrı’nın zedelenen adaleti, bir yana itilen yasaları hak, hak diye bağırmakta. Ademoğluna sevgiyle seslenen Tanrı göklerden gönderdiği Mesihi’ni haçta işkenceli ölüme sürdü. Bağışlanarak Baba evine getirilesin diye.. Tekoalı kadın en etkin eğitici gibi sana da konuşmakta: „Tanrı canı çekip almaz. Sürdüğü insan kendisinden ırağa atılmasın diye çözüm tasarımlar.“ Tasarımladığı çözüm seni de kucaklamakta, yaşamını da içermekte.

Ölümün hızla yaklaştığını düşünen, Tanrı’nın kayrasını yaşamında değerlediren Davut şöyle dua eder: „Ya RAB, Senin önünde geçiciyiz, tüm atalarımız gibi konuklarız.  Yeryüzündeki günlerimiz gölge gibidir.  Kalış yok“  (I Tarihler 29:15).

Başka bir peygamber, Eyub da yine insanın çaresizliğini dile getirir: „Günlerim dokumacının mekiğinden daha hızlı. Bir umut olmadan geçip gitmekteler“ (7:6). Ölümünün çok yakın olduğunu anlayan kral Hezekya Tanrı’ya şu sözlerle yakınır: „Konutum yerinden kalktı; çobanın çadırı gibi yanımdan ayrıldı. Yaşamımı bir dokumacı gibi sardım; O beni dokuma tezgahından kesecek. Sabahla gece arasında beni sona erdireceksin“ (Yeşaya 38:12).

Kısacık yaşam süresinde nicelerin kovalayışı gelip geçici, kalıcılığı olmayan değerlerde. Bugünden yarına gününü gün edenlerin sayısı çok yüksek. Rahat, konfor, zevk, eğlence, biraz da dinsellik ön sırada mı? Yaşam felsefen bu noktada odaklanıyorsa nereye gittiğini bilmeyenlerdensin. Olabilir ki sağlığın, gelirin, güvenliğin, mevkin tümü de tıkırında. Korkun kuşkun yok! Belki gençsin, dinçsin, çekicisin, sporcusun ve daha neler değilsin! Ama bugünün ötesi ne der? Yarınından güvenin var mı? Şu çalkantılı korkulu dünyada hangi dala sarılmaktasın? Bunalımlar zinciri giderek uzamakta. Yaşam en ucuz nesneye dönüşmüş. Güvenliğin kaçtığı ortamdasın. Soracağın soru şu olsun: Nereye gidiyoruz? Ya ben?

Kral Süleyman altın ilkeyi şöyle vurgular: „Doğruluk yolunda yaşam vardır; ama kötünün yolu ölüme gider“ (Süleyman’ın Özdeyişleri 12:28). Ademoğlunu özgürlük armağanıyla donatan Yaratan’ın çağrısı her cana belirtilmekte: „Önüne yaşamla ölümü, kutlulukla laneti koyduğuma göklerle yeryüzünü sizlere karşı tanık tutuyorum. Bu nedenle yaşamı seç“ (Yasanın Tekrarı 30:19). Yaşam boyu sen de birçok seçim olanağıyla karşılaşmaktasın. Tüm seçimler karşısında ön sırada beliren seçim, yaşamın geleceğiyle ilgili olanıdır. Nereye gitmekte olduğunu ancak bu kesinleştirebilir. Buysa en yararlı, en sağlıklı kararın olabilir.

Yaşam doğruluğunu ön sıraya almayı amaçlayan seçim nasıl yapılacak? İsa Mesih için kullanılan adlardan biri ‚Yaşam Başkanı‘ dır. O’nun başka adları, ‚Kurtuluş Başkanı, Hak Olan‘ dır. Hak Tanrı’ya götüren yol yöntem hakça seçimi bilen ve değerlendiren insanın seçimidir. İsa şu kesin çağrıyla seslenir kadına erkeğe, „Yol da, gerçek de, yaşam da Ben’im. Ben aracı olmadıkça kimse Baba’ya gelemez“ (Yuhanna 14:6). Ve görüşsüz, mantıksız insanlığa gelişinin nedenini belirtir: „Ben onlarda yaşam olsun, hem de bol yaşam olsun diye geldim“ (Yuhanna 10:10). Yön açan, kendisi Yol olan kurtarıcı İsa Mesih’e ilişkin Tanrı tanıklığı şudur: „Her varlığa yaşam veren O’ydu ve yaşam insanların Işığı’ydı“ (Yuhanna 1:4). „Tanrı yüceliğinin parıltısı, Tanrı’nın öz varlığı niteliğinde olan..“ (İbraniler 1:3). Nereden ve niçin geldiğini kestirememek, nereye gittiğini bilememek acıklıdır. Kurtuluş ve Yaşam Başkanı’ndan başlayan, sonsuzun parlaklığına götüren  hak yol açıkken..

Şeriatçı kuşaklar günün birinde cinsel uygunsuzlukta yakaladıkları zavallı bir kadını yaka paça sürükleyerek İsa’nın karşısına diktiler. “Böylesine ne yapmak gerekir?” diye sordular, şeriatları gereğince kadının taşlanması şartını İsa’ya anımsattılar. Amaçları kötüydü. İsa, “Zararı yok, bırakın!” derse, kendisini yasasızlıkla suçlayacaklardı. Yok, “Taşlayın!” derse, sert yüreklilikle… Bu açıkgözler O’nu kıskıvrak yakaladıklarını tasarlayarak hazlanıyorlardı.

İsa yere eğilmiş, parmağıyla yazı yazıyordu. Onlar diretince O doğruldu, “Aranızda kim günahsızsa, kadına ilk taşı atsın” dedi. Yeniden yere eğilip parmağıyla toprağa yazmayı sürdürdü. Tümü de afallayıp kaldı. Yaşlılarından başlayarak, teker teker sonuncusuna varıncaya dek çekilip gittiler. İsa tek başına kaldı. Kadın da orta yerde dikiliyordu. İsa, “Ey kadın, seni yargılayanlar nerede?” dedi, “Kimse seni suçlu çıkarmadı mı?” Kadın, “Hiç kimse, ya Rab!” deyince İsa, “Ben de seni suçlamıyorum” dedi ve ekledi: “Git ve bundan böyle günah işleme” (Yuhanna 8:3-11).

İsa Mesih’in günahlıyı affetme yetkisiyle ilgili bu olayda aklı kurcalayan bir soru var: “Acaba parmağıyla toprağa ne yazıyordu O?” Bunu, İsa’dan 500 yıl önce yaşayan Yeremya peygamber bildirmekte: “Ya Rab… Seni bırakanların tümü utanacak. Senden ayrılanlar toprağa yazılacaklar. Çünkü RAB’bi, diri suların kaynağını bıraktılar” (17:13). O düşkün kadını suçlayan dinci kuşak, kendi gözünde en doğru dine ve şeriata sahipti. Bunları uygulamakla derin kıvançtaydı. İsa’yı kötülemek sürekli kovalayışıydı. Büyüklenirken, caka satıyor, bir genel kadını yok etmekte hiçbir sakınca göremiyordu. Kendini beğenen, tuttuğu yoldan başka bir yön göremeyen dinsel kuşağa özgü davranış…

Ne var ki, Tanrı, onları “diri suların kaynağını bırakanlar” diye nitelemiş, adlarının toprağa yazılacağını bildirmişti. Günahlı kadını taşlamak isteyen, hem de insanlığın Kurtarıcısını katı yürekliliklerine maşa yapmayı kovalayan kurumlu din sınıfı, Tanrı yargısıyla karşı karşıya buldu kendini. Utançla sıvışıp gitti. Öte yandan, o günahlı kadın, Kurtarıcı tarafından bağışlandı, günahları silindi, yepyeni yaşama kavuştu. Yargılamaya kalkanlar yargılandı, yargılanan günahlı doğrulukla donatıldı, esenlik buldu. Mesih’in önünde ezilerek alçalan günahlının gönencini görmekteyiz. Kötülüğünü tanımayarak kendini önemli tutana gelince, “Doğru kişinin anılması kutluluk taşır; ama kötülerin adı çürür” denmekte (Meseller 10:7).

Hepimiz öleceğiz, bedenimiz toprakta çürüyecek. Birçoğunun adı da bedeniyle birlikte çürüyecek. Biricik çözüm, o günahlı kadın gibi Tanrı katında Kurtarıcı’nın affına, kayrasına kavuşarak adını göklerde yazdırmaktır. Bu gönence gelene İsa Mesih şöyle demekte: “Adlarınızın gökte yazılmış olmasını sevinin” (Luka 10:20). “Göklerde adı yazılı ilk-doğanların yetkinliğine erdirilen doğru kişilerin ruhlarına yaklaştınız” (İbranilere 12:23). “Onların adları yaşam kitabındadır” (Fil. 4:3). Adı bir siyasi partide, spor kulübünde ya da tanınmışlar listesinde değil, ama yaşam kitabında.

Graffiti ile uğraşanlar birçok yeri kirletir. Bunun yanı sıra, adını kirletenler de bol. “Adı çıkmış dokuza, inmez sekize” diye bir de atasözü var. Kuralcı din adamları adlarını tertemiz sayarken, bir anda toprağa yazılı görünce şaşkına döndüler, utançtan sığınacak bir delik aradılar. Senin adının gerisinde de belki unuttuğun, anıdan sildiğin, önem vermediğin bir sürü lekeleme duruyor. Kutsal Kitap şu sarsıcı uyarıyla son bulmakta: “Adı yaşam kitabına yazılmamış olan herkes ateş gölüne atıldı” (Vahiy 20:15).

Kurtarıcı İsa, dinci, biçimci, kuralcı kişilerin içini dışını çok iyi bilerek adlarını toprağa yazdı. Çünkü tüm inançları gösterişçilikten öteye gidemiyordu: “Yol var ki, kişinin gözüne doğru görünür; ama sonu ölüm yollarıdır” (Meseller 14:12). Tüm yaşamını araştır, adının önemini tanı; ondan her lekeyi silebilen, canını arıtıp kurtarabilen Mesih’e sen de iman et. O’nun sağladığı yeniden doğuş, Tanrı’nın ruhsal yasasını yüreğinin üzerine yazar, adını da yaşam kitabına. Evrensel kurtuluşu kişisel kılmak, kararına bağlıdır.

Ne denli önem taşır kurulu düzende kadın! Özellikleri saymakla tükenmez; baş niteliği anneliğidir. Düzenli aile, sağlıklı birlik kadınla erkeğin eşitliğe saygı gösterdiği ortamda oluşur ve gelişir. Kadınla erkeğin Yaradanı birdir. O ikisini de özgür yarattı. Onlara sevmeyi ve sevilmeyi sadece O öğretir. Yaradan kadını erkeği eşitdeğer sevgiyle sever. Durumun böyle olmasına karşın, çağlar boyu kadın-erkek ayrılığı, erkeğin kadına baskısı, onu birçok haktan yoksun bırakması insanın bunalımları arasında. Son yılların çarpıcı görünümlerinden biri, kadın haklarının geniş çapta ilgi toplaması, kadınların temel haklara geç de olsa kavuşması.

Yaradan kadınla erkeğe en parlak hakları verdi. Atalarımız Tanrı’nca konulan sınırı aşmaya kalktılar. Sonunda ikisi de günaha sürüklendi, tüm soya özgün ve kalıtımlı günahı aşıladı. İnsan günah işlemeden önce her dertten, ıstıraptan arıydı. Yaradan’ıyla ruhsal paydaşlık iç açıcıydı. Sürekli barış esenlik güncel gönençti. Ama kadınla erkek sağlıklı sınırı aştı.

O ilk günahın işlendiği gün, yılan aracılığıyla günahı insanlığa sokan iblise Tanrı şöyle seslendi: “Seninle kadını, onun tohumuyla senin tohumunu birbirinize düşman edeceğim. Onun soyu senin başını ezecek, sen de onun topuğuna saldıracaksın” (Yaratılış 3:15). Günaha düşen insan Yaradan’ın Sevinç Getirici Haberi ilkin o parlak vaatle açıklandı. İblisin tohumu nedir? Karanlık egemenliğin gözle görülmeyen cin orduları ve karanlıktan kaynaklanan buyruklara göre yaşayan günahlı insanlar. Buna karşı kadının tohumu ne olabilir? Erden kız Meryem’den dünyaya gelen kurtarıcı İsa Mesih. O, iblisin kudurgan saldırılarıyla karşılaştı, ıstırap işkence çekerek çarmıhta öldü. Ama Tanrı’nın düzenlemesinde bu, en parlak yengiye dönüştü. Mesih üçüncü günde dirilerek günahın, iblisin, mezarın, cehennemin güçlerini ezdi, yıktı.

Kötülük güçlerine üstün gelen İsa Mesih kadının erkeğin kurtarıcısı, yeryüzünün birçok köşesinde sıkıyönetim altında tutulan, ikinci sınıf yaratık sayılan kadının koruyucusudur. Bunun belirgin örneklerine Kutsal Kitap’ta rastlarız. Bunları gözden geçirmek yararlıdır: Din önderleri, cinsel uygunsuzlukta yakaladıkları zavallı bir kadını yaka paça sürükleyerek İsa’nın karşısına diktiler. “Böylesine ne yapmak gerekir?” diye sordular; ruhsal yasa uyarınca böylelerin taşlanması gerektiğini O’na anımsattılar.

Bu sinsi insanların amacı kötüydü. İsa, “Zararı yok, bırakın!” derse, O’nu yasasızlıkla suçlayacaklardı. Yok, “Taşlayın!” derse, bu kez O’nu katı yüreklilikle suçlayacaklardı. Hiç çekemedikleri İsa’yı kıskıvrak yakaladıklarını tasarlarken O şöyle dedi: “Aranızda günahsız olan kim ise, onun üstüne ilk taşı atsın!” Tümü de afallayıp kaldı. Söyleyecek söz bulamadılar, teker teker sıvışıp gittiler. İsa kadına şu güvenlik sözünü bildirdi: “Ben de seni suçlamıyorum. Git, bundan sonra yeniden günah işleme!” (Yuhanna 8:1-11).

On iki yıldır kan akıntısına tutulmuş, tüm parasını harcamasına karşın bu tür bakımdan hiçbir yarar göremeyen, tersine, daha da kötüleşen bir kadın, İsa’ya ilişkin çok şey duymuştu. İsa ölen bir kızı yeniden yaşama kavuşturmaya gidiyordu. Yoğun bir topluluk O’nun ardı sıra gitmekteydi. İmanlı kadın araya sokulup İsa’nın giysisine dokundu; çünkü, “Giysisine dokunursam kurtulacağım” diyordu. Gerçekten, Rabbin giysisine dokunduğu anda kan akıntısı durdu. Kendisinden güç çıktığını bilen İsa, “Giysime kim dokundu?” diye sordu.

Öğrencileri, “Bunca sıkıştırmaya karşı, ‘Bana kim dokundu’ diye nasıl soruyorsun?” dediler. Kadın korkuyla, titreyişle İsa’ya yaklaştı, önüne düşüp tüm gerçeği açıkladı. İsa ona, “Kızım” dedi, “İmanın seni kurtardı. Esenlikle git, hastalığından sağlık bul!” (Luka 13:11-13).

İsa bir yemeğe çağrılmıştı. Sofrada otururken, o yerde çok bozuk yaşamıyla tanınan bir kadın kasırga gibi içeriye seğirtti. Elindeki kaymaktaşı bir kapta çok pahalı, güzel kokulu yağ taşımaktaydı. Gözyaşları dökerek dize kapandı, kaptaki sümbül yağını İsa’nın ayaklarına boşalttı. Gözyaşlarıyla O’nun ayaklarını ıslatıyor, saçlarıyla da onları kuruluyordu. Görünüm yürek burkucuydu. Kadın İsa’nın ayaklarını öpüyor, için için ağladı. İsa ona, “Günahların bağışlandı!” diyerek yepyeni bir günün ve yaşamın açılışını müjdeledi.